Pogradeci nuk ka vetëm Liqen, por mbi të gjitha ka Njerëz!

Pogradeci eshte dobesia ime, pas Vlorës kuptohet (se aty kam lindur). Këtë fundjavë ishim në Pogradec, ashtu ndodhi dhe u nisëm tak-fak, pa prenotuar më parë. I ramë për orë të tëra rreth e qark Pogradecit dhe Tushemishtit, telefonata pa fund, ec e ndalo, po askush nuk kishte një dhomë të lirë. Ndoshta dhe temperaturat e larta në Tiranë e bregdet kishin bërë që njerëzit të dyndeshin në qytetin e vogel. Pogradeci kishte hapur dyert për tre-katërfishin e qytetarëve të vet. Nga ora 18 e mbremjes gjetëm një dhomë në një hotel modest në një fshat në hyrje të Pogradecit. “Vetëm një dhomë më një krevat dopio na ka mbetur”, thotë kamarieri. Duke biseduar me punonjësen e hotelit krijuam mundesinë dhe për një krevat portativ dhe vendosëm. Po cmimi sa është?, 2 mijë lekë të vjetra thotë djali. Unë ula kokën, për të mos ma parë habinë kush. Ai mund të kishte thënë dhe 3 mijë lekë, edhe 4 mijë edhe 5 mijë lekë e ne prap do pranonim. Por jo, vetëm 2 mijë lekë.

Menduam të ushqenim në fillim fëmijët e më pas të dilnim për shëtitje. Mes të tjerave na ardhen dy tasa të mëdhenj kosi, sa dyfishi I atyre në Llogara dhe ndërsa ushqeja tim birë shikoja gjalpin qe mbetej në lugë. Kushedi sa vite kisha pa parë kështu kosi. U nisëm për në Pogradec, aty te shëtitorja ndaluam që të hipnin fëmijët në lodra. Treni është i përzgjedhuri i tyre dhe u turrën…Kur paguam: 50 lekë. Jo, pa 100 lekë nuk ka lodër në Tiranë dhe kështu fëmijët po kënaqeshin pa masë, pasi nuk hasnin kundërshtitë tona.

Kur u kthyem një çift rreth të 60-tat po kërkonin një dhomë. “Pa frikë kanë pyetur rreth 12 veta deri tani, çbëhet kështu- thotë kamarieri. Ne shkuam të flinim të qetë dhe vërtet te qetë, pa djersë e pa kondicioner. Flladi i frekët i liqenit na hynte nga dritarja.

Të jesh më fëmijë të vegjël në hotelet e restorantet e pikave tona turistike është e sigurt që të mbeten pa ngrënë, nëse nuk ke marrë me vete. Por, nuk ndodh kështu në Pogradec, aty kuzhinjerja nuk pjek vetëm peshk në zgarë.

Ja për mëngjes vjen, qumështi i paskremuar, gjalpi, reçeli, sigurisht pjata plot, dhe djathi i verdh nga yndyra, të cilën e ndjen dhe në shije. Çdo asortiment në pjatë kushton 100 lekë. Shkuam në plazh, ndërsa ne rufisnim kafenë e teto Ollgës, fëmijët porositën akullore, erdhën në tasa inoksi si para viteve ‘90, por dhe shijen e kishin si ato…akulloret e fëmijërisë sonë. “E bëjmë vet akulloren-tha kamarierja, ndërsa fëmijët shikonin të çuditur tasat. Jemi në Pogradec… fytyrat e njerëzve kanë kaq shumë paqe, megjithëse janë në kulmin e punës.

M’u kujtua Orikumi, një turiste italiane i thotë burrit: Po këtu vetëm det ka…Det?! Det ka gjithandej…dhe burri mblidhej si brumbull, ndwrsa ajo vazhdonte tw fliste.

Po pra, Pogradeci ka liqen, freski por mbi të gjitha ka Njerëz, dhe Njerëz rrallë gjen nëpër Shqipëri.